Λατρεύω το θέατρο. Αυτό θα μπορούσα να κάνω σε όλη μου τη ζωή

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Αγησίλαο Σιούνα, Personal Trainer, Ηθοποιό

Ο πολιτισμός είναι πολύ σημαντικός για τα μυαλά μας και για την υγεία μας.

Έχει παίξει σε περισσότερες από 35 θεατρικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με σημαντικές προσωπικότητες του θεάτρου, όπως ο Θύμιος Καρακατσάνης, ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, ο Γρηγόρης Βαλτινός, ο Γιώργος Μιχαλόπουλος, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Παρτσαλάκης κ.α. Είναι ένας ακούραστος εργάτης του θεάτρου που μπορεί και υποστηρίζει ρόλους πολλών βαθμίδων, από την Επίδαυρο μέχρι ένα Bar Theater. Τον πρωτοείδαμε στις οθόνες μας σε διαφημιστικό σποτ της ΑΜΣΤΕΛ το 1999 και από τότε ακολουθήσαμε την πορεία του και θαυμάσαμε τις εξαιρετικές ερμηνείες του, το αξιόλογο ταλέντο του. Ο Μιχάλης Μαρκάτης είναι από τους αγαπημένους ηθοποιούς που με την καλλιέργεια και τις γνώσεις τους παράγουν πολιτισμό. Είναι παντρεμένος και πατέρας τριών αγοριών. Σε αυτό το ρόλο ζωής ο Μιχάλης Μαρκάτης δίνει μεγάλη σημασία. Είναι μαζί με την σύζυγό του την Έλενα αρκετά χρόνια και μεγαλώνουν τους γιους τους με ιδιαίτερη αγάπη.

Τον συναντήσαμε λοιπόν και του ζητήσαμε να μας μιλήσει για τον ίδιο, το θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση, τις επιτυχίες του αλλά και για την αγάπη του στην στρογγυλή θεά και την ΑΕΚ σε μία εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη στις «ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΥΤΙΚΑ».

• Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Που μεγάλωσες;

Μεγάλωσα σε μια γειτονιά της Αθήνας, στον Νέο Κόσμο. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ανέμελα. Έχω δύο αδέρφια. Έζησα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια με τα αδέλφια και τους γονείς μου εκεί, σε ένα διαμέρισμα. Έπαιξα πολύ, πέρασα καλά, έκανα παρέες, χτύπησα, έκανα ποδήλατο, έπαιξα μπάλα, μπάλα, μπάλα. Μας έχαναν οι γονείς μας. Ξέρεις μεγάλωσα στη δεκαετία του ΄80 που όλα ήταν απλά και πιο λιτά.

• Ήθελες πάντα να γίνεις ηθοποιός; Υπήρξε κάποιος από την οικογένειά σου που σε παρότρυνε;

Κανένας στην οικογένειά μου δεν είχε καμία σχέση με αυτό. Γεννήθηκε σε εμένα η ιδέα από τότε που πήγαινα στο Γυμνάσιο. Η αρχή έγινε με τις σχολικές παραστάσεις. Μου άρεσε η συμμετοχή σε αυτές, όλη η διαδικασία, η επιλογή του έργου, η τέχνη του θεάτρου. Η πρώτη μου επαφή ήταν με την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη. Τι καλύτερο για ένα παιδί που δεν πολύ κατάλαβε αλλά ένιωσε το τι σημαίνει θέατρο μέσα στην ψυχούλα του. Το σημάδεψε αυτή η εμπειρία για να την κρατήσει ως αποσκευή, μεγαλύτερο πια, και να το δει σοβαρά και ώριμα. Ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί.

• Αν δεν κάνω λάθος η πρώτη σου συμμετοχή στην τηλεόραση ήταν στη σειρά «Σκορπιός» την δεκαετία του ΄90. Ωστόσο η πρώτη σου μεγάλη επιτυχία ήταν μια σειρά από διαφημίσεις της ΑΜΣΤΕΛ τη σεζόν 1999. Θεωρείς ότι αυτή η επιτυχία σε βοήθησε στη μετέπειτα πορεία σου στο θέατρο και την τηλεόραση;

Ακριβώς . Έκανα μια πρώτη τηλεοπτική εμφάνιση εντελώς τυχαία δηλαδή. Προτού πάω στη Δραματική Σχολή για να γίνω ηθοποιός, στο σίριαλ «Σκορπιός», δούλευα ως βοηθός ηλεκτρολόγου. Είχα εκφράσει βέβαια το ενδιαφέρον μου για την υποκριτική. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος και οι σκηνοθέτες και οι παραγωγοί μου εμπιστεύτηκαν και κάτι μικρά ρολάκια και ήταν πολύ γόνιμη όλη αυτή η πρώτη μου επαφή με την κάμερα και τα φώτα και όλο αυτό. Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, τηλεοπτικά εννοώ, ήταν το 1999 με την διαφήμιση της ΑΜΣΤΕΛ που ήταν μια εξαιρετική επιτυχία για εκείνο τον καιρό αφού ήταν μια σειρά διαφημίσεων που κράτησε 4 με 5 χρόνια.

Ο ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ

• Μίλησέ μας για την συνεργασία σου με τον αείμνηστο Θύμιο Καρακατσάνη στο «Θάνατο του Εμποράκου». Τι σου άφησε;

Ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου το να συνεργάζομαι με τον Θύμιο. Με τον οποίο ήρθαμε πολύ κοντά, γίναμε σαν πατέρας και γιος κάποια στιγμή, με όλα τα στραβά του, με όλες τις περιέργειές του αλλά και με όλο το ταλέντο του, με όλο αυτό που είχε να δώσει σε αυτούς που ήθελε προφανώς. Αυτό το τεράστιο πηγαίο ταλέντο που είχε μέσα στο κεφάλι του και στο κορμί του. Έμαθα τα περισσότερα που μπορούσα να μάθω ποτέ στο θέατρο κοντά του, δείχνοντάς μου παραδείγματα κάθε μέρα στην παράσταση, στην πράξη και όχι στα λόγια. Συζητούσαμε, λέγαμε τη θεωρία του πράγματος αλλά η πράξη είναι που κάνει τον ηθοποιό. Ο Θύμιος Καρακατσάνης μου έδωσε εφόδια που πιστεύω με έκαναν καλύτερο ηθοποιό. Τον έχω πάντα στην καρδιά μου, στο μυαλό μου. Σκέφτομαι πολλές φορές τι θα έλεγε και τον αγαπώ πολύ!

• Φέτος συμμετείχες στη μίνι σειρά εποχής της ΕΡΤ «Κρίσιμες στιγμές» του ομότιτλου διηγήματος της Γαλάτειας Καζαντζάκη σε σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη. Επρόκειτο για μια πολύ ακριβή παραγωγή με σπουδαίους ηθοποιούς. Περίγραψε μας την εμπειρία σου από αυτή την συνεργασία.

Ήταν μια εξαιρετική δουλειά από όλες τις απόψεις. Από την πρώτη στιγμή της παραγωγής μέχρι τη τελευταία στιγμή του γυρίσματος νιώσαμε ηθοποιοί που κάνουν τη δουλειά τους. Ο Μανούσος Μανουσάκης είναι εξαιρετικός δάσκαλος και νομίζω ότι το αποτέλεσμα δικαίωσε τους πάντες. Ο πρωταγωνιστής μας ο Άκης Σακελλαρίου ήταν φανταστικός όπως συνήθως και όσο για τον δικό μου τον ρόλο που έκανα ένα υπαρκτό πρόσωπο, αυτόν τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Τσολάκογλου, που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς στην κατοχή, ήταν πολύ συγκινητικό για εμένα. Το δούλεψα πάρα πολύ και είμαι πολύ περήφανος για αυτή τη δουλειά. Πρόκειται μάλιστα να δουλέψουμε πάλι μαζί με τον Μανούσο. Αποκτήσαμε μια αγάπη και μια εκτίμηση ο ένας για τον άλλο ώστε ήρθε και η επόμενη πρόταση, την επόμενη σεζόν να είμαστε μαζί στο «Κόκκινο Ποτάμι».

• Έχοντας δουλέψει για πολλά χρόνια σε θέατρο και τηλεόραση, τελικά ποιο από τα δύο προτιμάς; Θωρείς πως η τηλεοπτική σου πορεία βοήθησε αρκετά και την θεατρική σου καριέρα;

Νομίζω πως η θεατρική καριέρα εξαρτάται πια από την τηλεόραση. Στο θέμα του κοινού, στο θέμα των συναδέλφων και της ποιότητας της δουλειάς και της εκτίμησης, δεν ξέρω πόσο σημαντική είναι η τηλεόραση ώστε να δουλέψεις σε παραστάσεις που αξίζουν, έχουν ουσία και έχουν ποιότητα. Το να παίζεις σε ένα καθημερινό σίριαλ, όπως έχω κάνει πολλές φορές και δεν κατακρίνω προς Θεού κάτι τέτοιο, αφού θα έπαιζα πάλι, αλλά δεν σου δίνει δυνατότητες να παίξεις και σε μία αρχαία τραγωδία. Κατ΄εμέ δεν πιστεύω ότι συσχετίζονται αυτά τα πράγματα γιατί είναι άλλη δουλειά η μία άλλη η άλλη. Λατρεύω το θέατρο νομίζω ότι αυτό θα μπορούσα να κάνω σε όλη μου τη ζωή. Μου αρέσει πάρα πολύ ο κινηματογράφος, η τηλεόραση. Άργησα να καταλάβω, αλλά κατάλαβα πως δουλεύει όλο αυτό με την κάμερα. Ήταν πολύ σωστό αυτό που είχε πει ο Σακελλάριος , ότι η τέχνη του ηθοποιού είναι το θέατρο και το σινεμά – τηλεόραση είναι η τέχνη του σκηνοθέτη. Πάρα πολύ σωστό. Είμαστε εργαλεία για τον σκηνοθέτη στον κινηματογράφο ενώ στο θέατρο, θα έλεγα, χωρίς να παρεξηγηθεί η έννοια, είμαστε πιο σημαντικοί, πιο ουσιώδεις, πιο μεγάλες οντότητες.

• Επίσης φέτος πρωταγωνίστησες στην παράσταση 12 ένορκοι, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, του Reginald Rose, στο θέατρο Άνεσις. Πρόκειται για μία παράσταση που παίζεται για 7^η χρονιά και γνωρίζει πολύ μεγάλη επιτυχία. Τι έχεις αποκομίσει από όλο αυτό;

Εξαιρετική εμπειρία, μοναδική, φανταστικό το έργο, υπέροχη η σκηνοθέτης μας, η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη που μπορεί να διαχειρίζεται πάντα, τουλάχιστον με αυτούς τους δώδεκα και περισσότερους παραπάνω, νομίζω ότι είναι δοκιμασμένη δουλειά για αυτό έχει πάει επτά χρόνια και ετοιμάζεται για τον όγδοο. Συνάντησα αξιολογότατους συνεργάτες, έκανα φίλους, είδα κι ένιωσα ένα κοινό που να κρέμεται από τα χείλη μας, που στο τέλος της παράστασης μας χειροκροτούσαν όρθιοι, μας φώναζαν «ευχαριστούμε» και να μας βγάζουν πέντε και έξι φορές για χειροκρότημα, έντιμο, πραγματικά μέσα από την ψυχή τους και ήτανε αυτό το πιο συγκινητικό από όλα. Πέρα του ότι ήρθα σε επαφή με ένα τεράστιο κείμενο, με ένα κλασσικό κατά την γνώμη μου έργο που αντικατοπτρίζει τις κοινωνίες όλων των εποχών. Όλο τον ρατσισμό, όλο το μίσος, όλο τον επηρεασμό από τους συγγενείς παράγοντες. Είναι καταπληκτική δουλειά πραγματικά και να πάτε να το δείτε και την όγδοη χρονιά.

• Είσαι ένας πολύ όμορφος άνδρας, παρόλα αυτά έχεις τσαλακώσει πολλές φορές τον εαυτό σου για τις ανάγκες κάποιου ρόλου. Θεωρείς τελικά ότι αυτή είναι η ολοκλήρωση ενός ηθοποιού;

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον τίτλο αλλά δεν νιώθω έτσι. Με συμπαθώ δεν μπορώ να πω αλλά όμορφος δεν με βρίσκω δεν έχει να κάνει. Η άποψή μου είναι ότι δεν είναι ο στόχος να τσαλακωθείς. Ο στόχος είναι να προσπαθείς να έρθεις πιο κοντά στο ρόλο που υποδύεσαι. Από την εμφάνισή σου μέχρι την ψυχοσύνθεση, το μυαλό και την καρδιά σου. Αυτό μου αρέσει να κάνω. Μου αρέσει να αλλάζω τα πρόσωπά μου, να αλλάζω τον τρόπο που περπατάει ο ήρωας, να νιώσω ότι ταιριάζει καλύτερα ένα σταυροπόδι διαφορετικό σε κάθε ήρωα για παράδειγμα. Είναι ευτυχία που μπορώ να το κάνω αυτό. Μου αρέσει να παίζω στο θέατρο, να τραγουδάω, να κάνω το κοινό να περνάει καλά. Από τις καλύτερες στιγμές μου ήτανε «Ο Θάνατος του Εμποράκου», του Θύμιου Καρακατσάνη, που ένιωθα πολλές φορές το κοινό με κομμένη την ανάσα να περιμένει την επόμενη ατάκα. Ήταν μοναδική – καταπληκτική εμπειρία ξαναλέω και πάλι.

• Να μιλήσουμε για μια άλλη εμπειρία στο θέατρο. «Ναπολεοντία» του Ανδρέα Στάικου;

Η «Ναπολεοντία» είναι βεβαίως ειδική περίπτωση μια ακόμα εξαιρετική δουλειά με την αγαπημένη μου φίλη και σχεδόν συνομήλικη δασκάλα που είχα ποτέ, την μοναδική Κερασία Σαμαρά που τολμάει και με βάζει και τραγουδάω και τσαλακώνομαι και δοκιμάζω πράγματα και βγαίνει το αποτέλεσμα κάθε φορά και καλύτερο. Έχουμε συνεργαστεί πέντε έξι φορές και πάντα όλες είναι με αγάπη, με μεράκι για τη δουλειά, με αυτό που μου αρέσει εμένα, με την αφοσίωση που θέλω να έχει ο συνεργάτης μου, ο σκηνοθέτης μου, ο παραγωγός μου.

• Πρόσφατα πρωταγωνίστησες στην ταινία «Υπέροχα Μόνοι» σε σκηνοθεσία Μαρίας Χελιδώνη. Θα ήθελες να έχεις κάνει περισσότερο σινεμά στην καριέρα σου;

Ήταν μια ταινία μικρού μήκους το «Υπέροχα Μόνοι»που πήγε σε διάφορα φεστιβάλ και έλαβε αρκετά βραβεία. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή τη δουλειά. Δούλεψαν καλά τα παιδιά και της παραγωγής και της σκηνοθεσίας και βγήκε ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα. Ναι μου αρέσει το σινεμά, δεν μου έχει συμβεί πολλές φορές μέχρι τώρα αλλά αυτές τις λίγες το ευχαριστήθηκα δεόντος.

ΤΟ ΚΑΦΕ INTERMEDIO, Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΕΚ

• Το καφέ με τον αδελφό σου στην νέα Σμύρνη;

Έχουμε ανοίξει εδώ και τέσσερα χρόνια το καφέ INTERMEDIO. Είναι θεατρικός όρος το όνομά του και σημαίνει ένα μουσικό διάλλειμα κατά την διάρκεια μιας παράστασης. Το καφέ βρίσκεται στην Ελευθερίου 16 στην Νέα Σμύρνη, είναι all day μαγαζί. Είναι και ένας εξωγενής παράγοντας εισοδήματος για εμένα διότι έχω και οικογένεια και δεν μπορώ να στηριχθώ μόνο στα εισοδήματα από την δουλειά μου ως ηθοποιός. Τα προηγούμενα χρόνια η δουλειά του ηθοποιού ήταν λίγο επίφοβη.

• Είναι γνωστή η αγάπη που έχεις για το ποδόσφαιρο καθώς και η ενασχόλησή σου με την ποδοσφαιρική ομάδα του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Πως βλέπεις τα πράγματα στο χώρο του Ελληνικού ποδοσφαίρου όντας οπαδός της ΑΕΚ;

Είμαι ακόμα μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, υπήρξα ενεργός μια δεκαετία τουλάχιστον και κατέκτησα πρωταθλήματα, κύπελλα, έκανα ταξίδια στο εξωτερικό. Περάσαμε υπέροχα με αυτήν την φανταστική παρέα που φτιάξαμε, τώρα εδώ και μερικά χρόνια ανήκω στους παλαίμαχους. Οπότε στηρίζω την ομάδα εκτός γηπέδου. Τους αγαπώ, έχουμε γίνει μια παρέα και μας ενώνει το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Όσον αφορά την ΑΕΚ είμαι πιστός οπαδός της. Πιστεύω ότι είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ και τα αγόρια μου, τα παιδιά μου, ΑΕΚ έγιναν, δεν ξέρω πως αλλά ευτυχώς. Περνάμε κρίσεις πολλά χρόνια αλλά όταν σηκώνουμε κεφάλι έτσι λίγο, το ευχαριστιόμαστε παραπάνω. Δεν νομίζω να αλλάξει αυτό. Λυπάμαι για την κατάσταση στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, για όσα λέγονται, για όσα γίνονται, για όλη αυτή τη βρώμα και την μαυρίλα, που δεν μας αφήνει να πάρουμε την οικογένειά μας και να πάμε στο γήπεδο.

ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΖΗΣΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΑ

• Τι ετοιμάζεις επαγγελματικά για το μέλλον και τι θα συμβούλευες ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με το χώρο της υποκριτικής;

Για τον χειμώνα που έρχεται όπως προείπα θα είμαι στο «Κόκκινο Ποτάμι 2» του Μανούσου Μανουσάκη, οπότε από τον Οκτώβρη λογικά θα είμαι στις οθόνες σας. Θεατρικά θα ξεκινήσω πρόβες, αλλά δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο. Στο Σύγχρονο Θέατρο θα είμαστε. Θα κάνω και κάποιες αφηγήσεις που έχουν ξεκινήσει από διάφορους εκδοτικούς οίκους, που είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο, να μπορείς να ακούσεις κλασσικά και μη βιβλία.

Η συμβουλή μου προς τα νέα παιδιά είναι να κάνουν αυτό που νιώθουν ότι θα τους γεμίσει την ψυχή και την καρδιά. Δεν έχουμε χρόνο για να σπαταλάμε σε δουλειές που δεν γουστάρουμε. Σε δουλειές που μας φυλακίζουν και μας δίνουν ένα, μισό κι αυτό, μεροκάματο. Αξιοποιήστε τα ταλέντα σας. Ελαφρύνετε την ψυχή σας. Νιώστε ελεύθεροι. Προσπαθήστε να ζήσετε από αυτό. Αυτή είναι η μοναδική συμβουλή σε αυτόν τον κόσμο που μας πιέζει από παντού να βγάλουμε λεφτά, να πληρώσουμε, να πάρουμε κάρτες και να πάρουμε δάνεια. Όχι. Πρέπει να αντισταθούμε και να ζήσουμε λίγο. Ο πολιτισμός είναι πολύ σημαντικός για τα μυαλά μας και για την υγεία μας. Κρατήστε το αυτό. Διαβάστε. Δείτε παραστάσεις. Ασχοληθείτε με την τέχνη. Θα σας εξυγιάνει την ψυχή.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον ΑΓΗΣΙΛΑΟ ΣΙΟΥΝΑ, Ηθοποιό

 …δεν αρκεί η εξωτερική εμφάνιση για να προχωρήσεις θέλει και υπόβαθρο φλόγα, πάθος, προσωπικότητα, ταλέντο

«Κάνοντας μια αναδρομή στη ζωή μου, διαπιστώνω πως από τόσο δα κοριτσάκι φλερτάριζα με την υποκριτική. Έκανα μιμήσεις, απήγγειλα ωραία στις εθνικές εορτές του σχολείου, διοργάνωνα θεατρικές παραστάσεις με δικά μου κείμενα… Όλο και το γυρόφερνα. Άλλωστε, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπως ήταν η Σητεία, δε υπήρχε περίπτωση να πει κάποιος «θέλω να γίνω ηθοποιός». Πολύ περισσότερο που μεγάλωνα σε ένα σπίτι με μπαμπά φιλόλογο καθηγητή και με παππού δάσκαλο. Το θέατρο δε θα μπορούσε να είναι μέσα στους επαγγελματικούς μου ορίζοντες. Όμως ο ηθοποιός γεννιέται ! Και η συνέχεια το απέδειξε και στη δική μου περίπτωση.»

Έτσι ξεκίνησε η κουβέντα μας με την Γωγώ Ατζολετάκη.  Ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, θιασάρχης, παραγωγός ραδιοφώνου και συγγραφέας, που στα Ελληνικά Καλλιστεία του 1971 κέρδισε τον τίτλο της 'Σταρ Ελλάς' και πέρασε στον μαγικό κόσμο της δημοσιότητας …

Το κορίτσι από την όμορφη Σητεία της Κρήτης που ως παιδί «έπαιζε», όπως μας είπε, «στις αλάνες και στους σχεδόν άδειους δρόμους, κι ήμασταν σε επαφή με τη φύση. Αυτά τα βιώματα μ’ έχουν σφραγίσει και γι’ αυτό θεωρώ τον εαυτό μου «παιδί του χωριού» και λιγότερο της πόλης» έγινε η Γωγώ της καρδιάς μας μέσα από κάθε τι που καταπιάστηκε .

• Δεχθήκατε κάποια επιρροή από την οικογένειά σας για να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Ιδιαίτερα, όχι. Ο μπαμπάς μου όμως ήταν πολύ θεατρόφιλος. Κι όταν ήρθαμε στην Αθήνα, για να εγκατασταθούμε οικογενειακώς, μας πήγαινε συχνά στο θέατρο. Σε αξιόλογες παραστάσεις. Βλέπαμε την Λαμπέτη, τον Μουσούρη, τις παραστάσεις του Μυράτ, του Χατζίσκου, παραστάσεις στο Εθνικό… Και μ’ αυτές τις εμπειρίες θέριευε η κλίση και η επιθυμία μου. Θυμάμαι, όταν είδαμε την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ στο Εθνικό, με Άριελ τη μοναδική Βέρα Ζαβιτσιάνου… θυμάμαι που γύρισα στο σπίτι και έγραψα στο ημερολόγιό μου : «Δεν θα γίνω τίποτ’ άλλο στη ζωή μου, εκτός από ηθοποιός».

• Το καλοκαίρι του 1973 κάνατε την πρώτη σας εμφάνιση στο θέατρο με το έργο του Δημήτρη Ψαθά «Ο Αφελής» με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Γκιωνάκη. Πώς νιώσατε στο πλευρό ενός τόσο σπουδαίου ηθοποιού;

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Δεν με απασχολούσε τότε, ούτε κι ένιωθα ιδιαίτερη συγκίνηση που θα έπαιζα δίπλα στον Γιάννη Γκιωνάκη. Αυτό που με δονούσε ήταν πως είχε φτάσει η ώρα να πατήσω σανίδι. Με το βάπτισμα της σκηνής ήμουν πλέον και επίσημα ηθοποιός. Είχα κατακτήσει το όνειρο !

• Το 1977 βραβευτήκατε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία σας στην ταινία του Ερμή Βελόπουλου «Το κλειστό παράθυρο». Θεωρείτε πως ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας σας;

Όχι… Δεν την θεωρώ κορυφαία στιγμή. Ασφαλώς χάρηκα, ασφαλώς ήταν τιμητική για μένα αυτή η βράβευση και σε τόσο νεαρή ηλικία (ήμουν μόνο 23 χρονών), αλλά τίποτα περισσότερο. Κορυφαία στιγμή στην καριέρα μου θεωρώ μέχρι σήμερα τη συνεργασία μου με το θέατρο ΚΝΩΣΟΣ και τον Λάμπρο Τσάγκα, όταν με την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή εκπροσωπήσαμε την Ελλάδα στο 1^ο Διεθνές Φεστιβάλ Τέχνης της Τζακάρτας, στην Ινδονησία. Τον Ιούνιο του 2001. Μεταλαμπαδεύσαμε το αρχαίο ελληνικό θέατρο, την τραγωδία, σε ένα τόσο μακρινό μέρος. Μεγάλη η συγκίνηση, και ιδιαίτερα για μένα, που ερμήνευα την Αντιγόνη. Κάτι άλλο τόσο μεγάλο δεν αξιώθηκα ξανά. Αλλά, τα θαύματα δεν συμβαίνουν κάθε μέρα…

• Θεωρείτε πως η εξωτερική σας εμφάνιση σάς βοήθησε στα πρώτα βήματα της θεατρικής σας καριέρας;

Φαντάζομαι πως, ναι. Όμως, πιστέψτε με, δεν αρκεί η εξωτερική εμφάνιση για να προχωρήσεις. Ασφαλώς, γυναίκες και άντρες, εκμεταλλεύονται συχνά αυτό το δώρο της φύσης, αλλά για πολλούς γρήγορα έρχεται η από-μυθοποίηση. Αν δεν υπάρχει υπόβαθρο, φλόγα, πάθος, προσωπικότητα, ταλέντο… τελικά όλα καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Προσωπικά, δεν βασίστηκα ποτέ στην εξωτερική μου εμφάνιση.

• Έχετε κάνει θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο. Ποιο είναι αυτό που ξεχωρίζετε;

Έχω κάνει και πολύ ραδιόφωνο. Άλλη μια μεγάλη αγάπη. Και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι απ’ όλα. Το καθένα το υπηρέτησα με την ίδια αφοσίωση και το ίδιο πάθος. Βέβαια, το θέατρο έχει άλλη μαγεία.

• Για πολλές δεκαετίες πρωταγωνιστούσατε σε εξώφυλλα περιοδικών. Μιλήστε μας για εκείνη την περίοδο της ζωής σας.

Α, ναι… τα εξώφυλλα. Ήταν πολύ όμορφη περίοδος και αυτή. Θυμάμαι που γινόταν πόλεμος στο σινάφι μας για το ποια πρωταγωνίστρια θα έμπαινε εξώφυλλο στο Χριστουγεννιάτικο ή στο Πασχαλινό, ας πούμε, τεύχος των περιοδικών. Ήταν τιμητικό να σε επιλέξουν οι ιθύνοντες, για να κοσμήσεις ένα εορταστικό τεύχος.

Προσωπικά, δεν είχα ποτέ όμως, τέτοια αγωνία. Οι προτάσεις ερχόντουσαν από μόνες τους. Με ζητούσαν… Και έτσι, όντως, έκανα πολλά εξώφυλλα. Είχα και καλή σχέση με τους φωτογράφους, είν’ η αλήθεια. Διαπροσωπική σχέση.

Από την άλλη, ασφαλώς και ήταν ένα απαραίτητο όπλο για τη δουλειά μου το εξώφυλλο, όμως ήταν και μια διαρκής ταλαιπωρία. Κομμωτήριο, να κουβαλώ ρούχα… πολλές φορές η φωτογράφιση ήταν εξωτερική, στη θάλασσα, στο βουνό… δεν ήταν παιχνιδάκι. Άσε, που καμιά φορά κρατούσε όλη τη μέρα. Γύριζα κατάκοπη στο σπίτι. Ήταν όμορφα, όμως…

• Πρωταγωνιστήσατε σε σειρές της κρατικής τηλεόρασης με υψηλή τηλεθέαση και μάλιστα σε μία από αυτές, «Ο κόσμος κι ο Κοσμάς» του Γ. Ξενόπουλου, το 1981, σημειώθηκε ογδόντα τοις εκατό τηλεθέαση. Ποιό ήταν το μυστικό της επιτυχίας; Τι είναι αυτό που λείπει από την σημερινή ελληνική μυθοπλασία;

Όλες οι τηλεοπτικές σειρές που είχα τη χαρά να συμμετέχω ή να πρωταγωνιστήσω, ήταν μεγάλες επιτυχίες. Και ο «Ρωμανός Δ’ Διογένης» και η «Υπέροχη γλωσσού»… Με μεγαλύτερη, βέβαια, αυτή που αναφέρατε. «Ο κόσμος και ο Κοσμάς».

Πιστεύω πως το μυστικό της επιτυχίας ήταν η καλή συνεργασία. Ήταν μεγάλη χαρά να πηγαίνουμε το πρωί στο γύρισμα, γιατί ξέραμε ότι θα περάσουμε καλά. Δεν υπήρχαν ίντριγκες, τσακωμοί, και πισώπλατα μαχαιρώματα. Τουλάχιστον, στις σειρές που συμμετείχα εγώ. Κι αυτό εκπέμπεται. Το κακό παρασκήνιο βγαίνει στο προσκήνιο.

Όσον αφορά στο σήμερα… Και σήμερα γίνονται –ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια‒ αξιόλογες σειρές, που τις παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον ο κόσμος. Αυτό που απαιτείται, κατά τη γνώμη μου, για την επιτυχία μιας σειράς (εκτός από το καλό σενάριο και τις καλές ερμηνείες), είναι η δημιουργία ατμόσφαιρας. Κι αυτό είναι στο χέρι του σκηνοθέτη. Η ατμόσφαιρα, δυστυχώς, λείπει από αρκετές σειρές που προβάλλονται σήμερα. Κι έτσι, δεν υποβάλλεται ο θεατής. Αυτό, βεβαίως, ισχύει και για τον κινηματογράφο.

• Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις του έργου του Γιώργου Α. Χριστοδούλου «Όταν η Φόνισσα συνάντησε τη Μήδεια» σε σκηνοθεσία Βασίλη Πλατάκη στο οποίο πρωταγωνιστούσατε στο θέατρο Μικρό Broadway. Τι αποκομίσατε από αυτή την παράσταση; Ετοιμάζετε κάποια νέα θεατρική δουλειά;

Ήταν ένα αξιόλογο έργο και μια παράσταση, που αληθινά θεωρώ ότι τιμά το βιογραφικό μου. Υποδύθηκα την «Μήδεια» και ήταν ίσως ο δυσκολότερος ρόλος που έχω ερμηνεύσει στην καριέρα μου. Πραγματικά ήταν στούντιο για μένα και μια ευκαιρία να μετρήσω τις υποκριτικές μου δυνάμεις. Οι πολύ καλές κριτικές που πήρα, ήταν το εύσημο και το βραβείο μου – δόξα τω Θεώ… Είχαμε όμως και καλό «μαέστρο». Και μαέστρος, σε κάθε θεατρική παράσταση, είναι ο σκηνοθέτης.

Για το μέλλον, όχι, δεν σχεδιάζω τίποτα προς το παρόν. Ίδωμεν!

ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ

• Από το 1989 αρχίσατε να γράφετε. 7 βιβλία με πιο πρόσφατο το «Κι όμως εμείς θα πάμε στον Παράδεισο» - εκδ. ΙΩΛΚΟΣ που εκδόθηκε το 2018 Μιλήστε μας γι' αυτή την ενασχόλησή σας. Ετοιμάζετε κάποιο νέο βιβλίο;

Όπως πιστεύω πως «ο ηθοποιός γεννιέται, δεν γίνεται», το ίδιο πιστεύω και για τον συγγραφέα. Είναι μια σπίθα κι αυτή, μια φλόγα που υποφώσκει, και είναι θέμα χρόνου να βγει στην επιφάνεια και να εκφραστεί.

Πάντα έγραφα, πολύ ωραίες εκθέσεις και στο σχολειό… ποτέ μου όμως δε φανταζόμουνα ότι θα έγραφα βιβλία, και μάλιστα ότι θα γνώριζαν τόση επιτυχία. Εννοώ, ότι θα διαβαζόντουσαν πολύ και ότι θα αποκτούσα αναγνωστικό κοινό. Όμως συνέβη και αυτό.

Ουσιαστικά, τα βιβλία μου είναι μια κραυγή – έτσι θα τα χαρακτήριζα. Μια δυνατή φωνή, που στηλιτεύει και καυτηριάζει. Δεν γράφω ερωτικό ή ιστορικό μυθιστόρημα. Μ’ ενδιαφέρει ο άνθρωπος – οι πόθοι του, οι αγωνίες του και τα αδιέξοδά του. Έχω θίξει μέσα απ’ τα βιβλία μου την ενδο-οικογενειακή βία και την κακοποίηση της γυναίκας, τον βιασμό, την ανθρώπινη μοναξιά, την οικονομική ανασφάλεια, την αξία της αγάπης και της προσφοράς… Ο άνθρωπος είναι στο πρώτο πλάνο της θεματολογίας μου.

Τώρα, ναι… έχω τελειώσει ένα ακόμα μυθιστόρημα, ένα βιβλίο που θεωρώ εξ ίσου σημαντικό με τα προηγούμενα. Σ’ αυτό θίγω τα προβλήματα της τρίτης ηλικίας, τη μοναξιά, την αποξένωση και την εγκατάλειψη που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι, όταν πια η ροή της ενεργού ζωής τούς χαρακτηρίζει ως «άχρηστους». Υποθέτω πως θα εκδοθεί στο εγγύς μέλλον.

ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΛΕΙΨΟΥΝ

Η Γωγώ Ατζολετάκη, μιλώντας και για όσα συμβαίνουν στον καλλιτεχνικό κόσμο τον τελευταίο καιρό, με τα τόσα σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης που ξέσπασαν, διακρίνει ότι: «κάποιοι θα είναι πιο προσεκτικοί στο μέλλον… θα φοβούνται πως αν παρεκτραπούν, πιθανώς να υπάρξει μια καταγγελία… αλλά φοβάμαι πως παρόμοιες καταστάσεις δεν πρόκειται να εκλείψουν εντελώς – όχι μόνο στον κόσμο του θεάτρου… Παντού, σε όλους τους χώρους, συμβαίνουν αυτά. Πώς το λέει ο Χατζιδάκης στο τραγούδι τού Κεμάλ ;… «Καληνύχτα, Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ».

ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Όσο για τις επιπτώσεις της πανδημίας στον χώρο του θεάτρου και το κατά πόσο η πολιτεία στήριξε αυτόν τον κλάδο η Γωγώ Ατζολετάκη μας είπε ότι: «η πανδημία ήταν καταλυτική για το θέατρο. Γενικά, για ό,τιδήποτε φέρει τη σφραγίδα «πολιτισμός». Εγκλωβιστήκαμε, δεν είχαμε τρόπο να εκφραστούμε, και βέβαια, επέτεινε το βιοποριστικό πρόβλημα των ηθοποιών, αυτών που περιμένουν να ζήσουν μόνο από τη δουλειά τους.

Η πολιτεία βοήθησε όσο μπορούσε, φαντάζομαι. Ναι, βοήθησε – δε μας άφησε στο έλεός μας. Μην ξεχνάμε όμως, πως είμαστε ένα φτωχό κράτος, που μόλις που είχε βγει από μια δεκαετή οικονομική κρίση. Η πανδημία μας βρήκε στη χειρότερη στιγμή, πάνω που είχαμε αρχίσει ν’ αναπνέουμε. Τέλος πάντων, έτσι ή αλλιώς, πορευτήκαμε !

Τους νέους και τις νέες που έχουν όνειρο να ασχοληθούν με την υποκριτική παροτρύνει: «Να ασχοληθούν, αν το νιώθουν αδήριτη ανάγκη της ψυχής τους. Αυτό θα τους συμβούλευα. Αν νιώθουν μέγα πάθος και ασίγαστη φλόγα μέσα τους. Αν θεωρούν πως με οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική επιλογή, θα είναι δυστυχισμένοι. Μόνο τότε. Γιατί αυτός ο δρόμος είναι πολύ σκληρός. Έχει πολλή πίκρα και πολλά δάκρυα. Και μεγάλη ανασφάλεια. Γιατί δεν είναι μόνο η επιτυχία, είναι και η επιβίωση. Αν όμως κάποιος/α είναι παθιασμένος/η και αφοσιωμένος/η στο στόχο, και έχει και ταλέντο φυσικά, το σίγουρο είναι ότι θα πετύχει. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να ξέρει από πριν το μέλλον του ούτε τις ευκαιρίες που θα του παρουσιαστούν. Εδώ, μεγάλο ρόλο παίζει και ο παράγοντας «τύχη».

WHO IS WHO

Η Γωγώ Ατζολετάκη σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη.

Στο θεατρικό χώρο κινείται από το 1973 μέχρι σήμερα γόνιμα και δημιουργικά, άλλοτε σε συνεργασία με άλλους παραγωγούς και άλλοτε ως θιασάρχης, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα ρεπερτορίου, που εκτείνεται από την επιθεώρηση μέχρι την αρχαία ελληνική τραγωδία.

Τη διετία 1987-88 συνεργάζεται ως αρθρογράφος-σχολιογράφος με τις εφημερίδες «Εβδόμη» και «Κυριακάτικη Ακρόπολη», ενώ ως κειμενογράφος και παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών έχει συνεργαστεί με τον ΑΝΤΕΝΝΑ, την ΕΡΑ 2, την ΕΡΑ 4, το Γ΄ Πρόγραμμα, τον PLANET, τη ΝΕΤ 105.8 και τον Alpha989.

Έχει ασχοληθεί και με τη μετάφραση θεατρικών έργων από τα αγγλικά. Έργα της που έχουν ανεβεί: «Το φεγγάρι που ματώνει − Blood moon» του Νίκολας Καζάν (θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ, 2001 και 2009) και «Εξαιρετικές περιστάσεις» του Μπέρναρντ Σλέιντ (θέατρο ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ, 2004).

Το 2019 ανέβηκε από το ΘΕ.Σ.Μα (Θεατρικό Εργαστήρι Σπερχειάδας-Μακρακώμης) το πρωτότυπο θεατρικό της έργο «Καλή αντάμωση» σε σκηνοθεσία Κώστα Μέρρα.

Πλούσιο και το συγγραφικό της έργο μέχρι σήμερα. 1989 με το «Προσωπική απόδραση», ακολουθούν : Το «Ηθοποιός, Σκιά και Φως» (1999 και 2006) - το «Σαν άσπρο πούπουλο σ’ απέραντο γαλάζιο» (2000) - «Η φίλη σου, Ροζαλία» (2004) - «Το Ζ της Ζωής» (2009 και 2015) – «12 και 5 αμαρτωλές ιστορίες» (2012) και το «Κι όμως εμείς θα πάμε στον Παράδεισο» (2018).

Ιδιαίτερα έχει δραστηριοποιηθεί στον τομέα «Το θέατρο στην εκπαίδευση». Από το 1998 έως το 2009 διετέλεσε μέλος κριτικής επιτροπής του Υπουργείου Παιδείας στους Πανελλήνιους Θεατρικούς Αγώνες, και επίσης κατά την τριετία 2005-2008, υπήρξε τακτικό μέλος της επιτροπής του Υπουργείου Παιδείας για τα Καλλιτεχνικά Σχολεία.

Τον Δεκέμβριο του 2009 βραβεύτηκε από τη Διεθνή Εταιρεία Στήριξης Οικογένειας για τη συμβολή της στο τεράστιο πρόβλημα της γυναικείας και παιδικής κακοποίησης μέσα από τα μυθιστορήματά της «Η φίλη σου, Ροζαλία» και «Το Ζ της ζωής».

Τον Οκτώβριο του 2012 δημιούργησε τη Δράση αλληλεγγύης ΦΙΛΟΚΟSΜΟS, που στηρίζει με είδη διατροφής, ρουχισμό και παιχνίδια, Ιδρύματα και άπορες οικογένειες.

Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Ζει στην Αθήνα, είναι παντρεμένη με το δημοσιογράφο και καθηγητή πανεπιστημίου Στέλιο Συρμόγλου κι έχει μια κόρη, τη Θεοδώρα.